It's time to let you go

Είναι κάποιες φορές που οι λέξεις δε βγαίνουν. Έρχεσαι αντιμέτωπος με τη θνητότητά τη δική σου αλλά και των γύρω σου. Συνειδητοποιείς για μια ακόμα φορά ότι δεν είσαι θεός και πως απλά ήρθε η ώρα να πεις αντίο. Είναι η στιγμή που κανείς δε μπορεί να σε βοηθήσει και απλά ο χρόνος σταματά. Σε ένα μικρό πλασματάκι που κάποτε πίστεψες ότι θα του σώσεις τη ζωή όμως τελικά έσωσε τη δική σου. 

Μια σταλίτσα τότε, να χωράει στην παλάμη του ενός χεριού, βρέθηκε στο δρόμο σου επειδή κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να στειρώσει, αυτός που βρήκε τα μωρά αποφάσισε να σκοτώσει με μια κλωτσιά τη μάνα τους όταν θήλαζε και τέλος ο άλλος που τα είδε και δε τα ήθελε είχε την υπέροχη ιδέα να τα μαζέψει και να τα πετάξει. 

Και κάπου εκεί έρχεται κάποιος να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Και συνήθως πελαγώνει και αγχώνεται, κλαίει και βρίζει τη μαύρη του την τύχη. Και αυτό το συναίσθημα είναι κάθε φορά. Γιατί αναγκάζεσαι να πάρεις την ευθύνη του ζώου στην πλάτη σου και ξέρεις ότι ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. 

Και η  ευθύνη είναι όλη δική σου πια.  Και οι επιλογές σου καθορίζουν τη ζωή ενός πλάσματος που έχει αφεθεί στα χέρια σου. Είναι οι επιλογές εκείνες που σε κάνουν πάντα να αναρωτιέσαι αν έκανες καλά ή τι θα είχε γίνει αν...

Μια σειρά από κακούς κτηνιάτρους, λοιπόν, που θα ήταν μια χαρά αν βγαίναμε για καφέ γιατί είναι ευχάριστη παρέα σε κάνουν να καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που άφησες αυτούς τους ανίδεους να σε συμβουλέψουν για την τύχη του ζώου. Τύψεις κι ενοχές δε χωράνε όμως πια. Μόνο μαθήματα.

Από την άλλη ο αγώνας κάποιων άλλων κτηνιάτρων που δε θέλουν να σου χαϊδέψουν τα αφτιά αλλά μπορείς να διακρίνεις στο βλέμα τους την αγάπη για το πλάσμα που έχουν στα χέρια τους, τη σοβαρότητα και τη γνώση των όσων λένε. 

Μια σειρά από επιλογές που πάντα στοιχειώνουν. 

Και ενώ ήρθε το τέλος της μικρής Lexie πολλές καρδιές ραγίσαν. Γιατί η Lexie πάντα πίστευε και αγαπούσε τον άνθρωπο. Από την πρώτη στιγμή που ήρθε στη ζωή μας δεν παραπονέθηκε ποτέ για τις άπειρες αγωγές που κάναμε, για τις επισκέψεις στα κτηνιατρεία αλλά και τις εξετάσεις. Πάντα εμπιστευόταν τους ανθρώπους. 

Δεν τα κατάφερε. Κατάφερε όμως παρόλα αυτά με τη γλυκύτητά της και την όρεξη της για ζωή να αλλάξει τη μοίρα πολλών ανθρώπων. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.

Άνθρωποι που δε γνωριζόντουσαν, δέθηκαν και πάλεψαν γι'αυτήν. Σαν μια ομάδα πια οι δυσκολίες μοιράστηκαν. Άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους έγιναν μια οικογένεια για χάρη της. Και κάπως έτσι, καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα για το ανθρώπινο είδος...

Δεν είναι εύκολο να πεις αντίο. Ποτέ δε θα είναι. Οι σκέψεις όμως ότι αγαπήθηκε πολύ,το ότι έζησε με χάδια και φιλιά, το γεγονός ότι έπαιξε, έτρωγε τις αγαπημένες της λιχουδιές, κοιμόταν γεμάτη από αγάπη δίπλα στον ανθρωπό της, ότι έζησε στην ασφάλεια του σπιτιού και όχι στον πανικό του "δρόμου" είναι οι αναμνήσεις που σε παρηγορούν. Και τις αναμνήσεις αυτές δε μπορεί κανένας να σας τις πάρει. 

Το ότι ο θάνατος της ήταν αξιοπρεπής με ανθρώπους που την είχα αγκαλιά στο τελευταίο αντίο και όχι μόνη της στον τρόμο και στον πόνο της αδέσποτης ζωής είναι μια νίκη. 

Μικρή μεν αλλά νίκη. 

Η μικρή Lexie που πίστεψε στον άνθρωπο "έφυγε" και ο πόνος είναι πια αβάσταχτος.

Καλό σου ταξίδι my sunshine. I will always love you.

Έχω την ανάγκη να ευχαριστήσω μέσα απο την καρδιά μου την φίλη μου την Έφη, για την στηριξή της και για την πολύτιμη προσφορά της στα ζώα. Τίποτα δε θα είχαμε καταφέρει χωρίς τη βοήθεια της. 
Τον άντρα μου που με στηρίζει και ανέχεται τις τρέλες μου.

Τη γλυκειά μου Nicole Grabsch, που ράγισε η καρδιά της όμως δεν εγκατέλειψε ούτε λεπτό την μικρή Lexie.
Την αγαπημένη μου Yvo Weisstschonwer που μας έχει βοηθήσει τόσο πολύ και που κράτησε την μικρή Lexie στην αγκαλιά της αυτή την δύσκολη ώρα για να μη φοβηθεί.
Μα πάνω από όλα θέλω να ευχαριστήσω τη φίλη μου Τόνια για την επιμονή της, για τον αγώνα της και την στήριξη της. Σε ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου.